منیره حدیثی

فریبا‌ شب حادثه ناگهان از خواب پرید، تمام وجودش را دلهره‌ای عجیب فراگرفته بود. آرام و قرار نداشت. به اطراف نگریست، همه‌جا در تاریکی فرو رفته بود. از جایش بلند شد، لامپ اتاقش را روشن کرده، به ساعت کوچک روی میزش نگاهی انداخت. چیزی به دمیدن آفتاب باقی نمانده بود.

با خودش گفت، عجب کابوسی دیدم! خدا به خیر کند! در این افکار فرورفته بود که صدای زنگ تلفن، او را به خودش آورد. صدای مرد میانسالی را شنید که پس از سلام کردن گفت: از پزشکی قانونی زنگ می‌زنم.