یک دم با تو بودن

کتاب یک دم با تو بودن نوشته  سرکار خانم ندا نصیریان را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

:در بخشی از کتاب می‌خوانیم

پیشگفتار
بزرگ پروردگارم را به خاطر نعمات فراوان و الطاف بی‌حدش که بسیار بیش از لیاقتم همیشه از آن بهره‌مند بوده‌ام سپاس می‌گویم.
همواره معتقدم که آنچه از آدمی در طول زمان باقی می‌ماند و جریان می‌یابد، اندیشه است. با چاپ این اشعار، خواستم این فرصت را به اندیشه‌ام بدهم تا بتواند به دیگران یا نسل بعد انتقال یابد.
هرچند که خود را قطرة کوچکی در دریای بی‌کران ادبیات فارسی می‌دانم، ولی به علت محتوای نیایش‌گونة این اشعار و نیز مدح ائمة اطهار در برخی از آنان، بر این باورم که ارزش این شعرها به کلمات آن خلاصه نمی‌شود، بلکه به آنچه در این اشعار توصیف می‌شود برمی‌گردد. از اینکه توفیق داشته باشم به دریای بی‌کران ادبیات آیینی، به قدر کاسة آبی اضافه کنم، بر خود می‌بالم.
اینجانب سرودن شعر را از سن هفت‌سالگی آغاز کردم و شعر گفتن را از پدربزرگ گرامی‌ام زنده‌یاد سیدحسن دبیر حاج‌سیدجوادی آموختم. ایشان مرد ادب و علم و تقوا بودند که عمر خود را در راه تربیت نسل جوان گذرانیدند. از ایشان چندین کتاب منتشر شده و دفتر اشعارشان نیز به چاپ رسیده است. در کودکی پدربزرگم مرا به شعر گفتن ترغیب می‌کردند. من اشعارم را برای ایشان می‌خواندم و ایشان مرا تشویق می‌کردند و گاه به من جایزه می‌دادند.
سیزده سال داشتم که پدربزرگم را از دست دادم. با این وجود همواره یاد ایشان در تمام زندگی با من ماند و وجودشان تأثیر عمیقی بر من گذاشت به‌گونه‌ای که از دست دادن ایشان سبب شد که جدی‌تر به شعر بپردازم و دورة جدیدی از سرودن شعر برای من آغاز شود. نخستین اشعار این مجموعه نیز بیانگر احساس من در دوری از ایشان است.
از آن پس شعر، همیشه خودش وقتی حال مناسبی داشتم به سراغم می‌آمد و هرگاه حال خوب سَبُکی به من دست می‌داد، می‌دانستم که وقت شعر است. آنگاه به کنج خلوتی می‌رفتم و آن را به روی کاغذ می‌آوردم.
هنگامی که مشغول تحصیل در دورة راهنمایی بودم، علاقه‌ام به شعر و شاعری باعث شد در انتخاب رشته دچار تردید شوم. آرزویم پیشرفت در زمینة ادبیات و داشتن دیوان شعر بود. از طرفی درسم خوب بود و رشتة پزشکی را هم دوست داشتم. پدرم که خود پزشک است به من توصیه کرد که مسیر پزشک شدن را دنبال کنم و شعر را هم در کنارش برای آرامشم داشته باشم.
شعرهای من در دورة دبیرستان و حتی پس از ورود به رشتة پزشکی ادامه پیدا کرد. شعر، مرا به عالمی زیبا و سرشار از آرامش می‌بُرد. آرامشی که حین استرس درس‌ها و امتحانات سخت رشتة پزشکی به آن نیازمند بودم. تعدادی از اشعارم را شب امتحان دانشگاه سرودم. زمانی که ذهنم نیاز داشت از استرس طاقت‌فرسا فرار کند و به باغ سرسبز شعر وارد شود.
پس از ازدواج در سال 1376، چون آدم کمال‌گرایی بودم و از خودم انتظار بالاترین نمرات را داشتم و در عین حال می‌خواستم که بهترین همسر و بهترین مادر باشم، زندگی من وارد مرحله‌ای سخت شد. این سختی نیاز به روحیه‌ای محکم و قوی داشت و با طبع لطیف شاعری جور درنمی‌آمد. پس به سفارش پدرم که به من توصیه می‌کرد مثل کوه محکم و استوار باشم، محکم شدم تا آن مراحل را در حد توانم به‌خوبی بگذرانم.