ابهام

کتاب ابهام نوشته جناب آقای امیرساسان زروانی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

ابهام کتابی است شامل مجموعه دل نوشته های امیرساسان زروانی. عبارت “ابهام” برگرفته از نوع نگاه و شیوه فهم و تفسیر نوشته های کتاب است.
ابهام در لغت به معنی عدم قطعیت است و یک موضوع می تواند چند تفسیر مختلف و قابل قبول داشته باشد. پس به نوعی هر نظری در مورد موضوعی همراه با ابهام درست است. و این به نوع نگاه هر فرد و زاویه دید او به زندگی روزمره، خاطرات، احساسات و تجربیاتش بستگی دارد. در کتاب ابهام سعی بر آن است که متن ها به گونه ای همزاد پندار باشد تاخوانندگان بتوانند از دریچه دید خود موضوع را بنگرند و تفسیر کنند. ابهام کتابی کوچک و کم حجم، سرشار از احساسات متفاوت و با دیدی خاص به روح انسانی جامعه مدرن است. در این مجموعه سعی بر آن بوده تا فراز و نشیب خط زندگی انسان فانی، اندیشه و احساس او، اخلاق و گاه اعتراض به عبور بی معنای زمان در ادبیاتی تا حدودی اغراق آمیز تصویر سازی شود. کتاب ابهام شامل دل نوشته هایی است که گاه بر سر زوایای پنهان زندگی به پرواز در می آید و گاه در میان گردابی از حسرت دست و پا می زند، گاه در خشمی فرو خفته فریاد می کشد و گاهی به بازی زمان می نشیند و با عالیجنابان اندوه تاس قمار می ریزد. گاه عاشقانه می گرید و گاه بر مزار پوچی و بی هویتی مدرنیسم ناله اعتراضی سر می دهد. ابهام شروعی است بی انتها، شبی خواب زده، گنگ، که با ما خواهد ماند، خواهد خواند و رویاهایی تلخ و شیرین، خواهد ساخت. ابهام شروع سرودن داستانی است از خاطراتی فراموش شده در دنیایی مبهم تر از آن مه غلیظ و شاید .. تو خود خواهی دانست ….! غم و رنجی که با تو متولد می شود، زندگی خواهد کرد و مجنون وار تو را در آغوش می کشد! ابهام از نا گفته هاست، از سیاه چاله های فراموش شده ذهن، روح و خراش های قلبی که در سکوت میگرید. ابهام اعتراضی است به ابهام زندگی.
در قسمتی هایی از کتاب می خوانیم:
می دانستم، می دانستم غم روزی در چشم هایم داغی خواهد ریخت که تنور مادربزرگ با دستانم نکرد!
چنان آتشی به دیده ام نشست که گو کویری بی رمق. باران بود که آبروی چشم هایم را خرید. آتش غران سینه ام ناگهان خجلت زده خاموش شد و گریخت و من پس خورده از بازی زمان بارها تکرار شدم و در این چرخه نا برابر تکراری!

در آن روز طوفانی که آسمان نعره هایش را بر سرم می ریخت، چه بیهوده گوش هایم را گرفته بودم. وقتی که ابرهای عشق و نفرت بر هم تاختند و ساعقه های خشمشان قایق کوچکم را خورد کرد، قایقی که با آرزوهایم ساخته بودم در آن آبی بی کران زندگی. چه بی باک به اکتشاف آن رفته بودم و حال سردرگم میان امواج سهمگینش گرفتار.
نه غرق آن میشوم و نه نجات می یابم!
روزگاری که فانوس دریایی را خوار می شمردم گذشت. اینک در آرزوی دیدن یک شمعم در این سیاه برهوت! و چقدر همه چیز طولانی است، و من بازی خورده یک دروغ بزرگم به وسعت یک قایق کوچک، که آن هم دیگر نیست.
و حال مردی هستم نجات یافته جزیره ای به نام “خاطرات” بر وسعت یک “گذشته”. جزیره ای که هر روز همچون آتش فشانی دهان باز میکند و می غرد…می غرد، و مرا به دورترین ساحلش پرتاب میکند، و من پای برهنه در آن سرزمین گداخته از غم بر میگردم و باز این دور طولانی تکرار می شود.
چه بیهوده از این مرزهای نامرئی آشنا تا کهکشانی ترین آرزوهایم می دوم!
چه راز غریبی است جزیره، همه چیز در او خاکستری است، حتی رنگ موهایم و خاکستری که با وزش بادهای خشک و سرد افکارم همه چیز را می پوشاند. نگاه می کنم به آسمان، این ابرهای لعنتی……