کتاب در برهوت محبت

کتاب در برهوت محبت نوشته سرکار خانم ژیلا شجاعی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

مقدمه
خداوندگار نعمت مهرورزی را آفرید. این انسان ها هستند که باید به جستجوی آن بروند و برای زندگی بهتر از آن استفاده کنند. باید انسان ها دانه محبت را در دلشان بکارند تا بارور شود و ثمره بدهد. میوه درخت محبت همانا معجزه هایی است که خداوند برای بشر قرار داده است که باعث می شود در زندگی روی آسایش ببیند. گاهی زندگی انسان به قهقرا می رود که او با بخشش و محبت و فراموش کردن رنجش از دیگران به آرامش و آسایش می رسد. از غم به شادی می رسد که حتی در زمان ناراحتی و بیماری هم با یاد خدا شاد خواهد شد. زندگی هر انسانی که به هم گره می خورد، تنها با محبت و مهرورزی است که می شود این گره را محکم تر نمود و مانع از گسستگی پیوند آن شد. پس باید دریافت که تنها با محبت است که می توان دنیا را به محل بهتری برای زیستن تبدیل کرد. محبت دنیای ما انسان ها را دگرگون می کند. محبت باعث می شود که انسان ها با امیدواری بیشتری به زندگی خود ادامه دهند. آنجا که مولانا علیه الرحمه می فرماید:

از محبت خارها گل می شود

وز محبت سرکه ها مل می شود

فصل اول: روزمرگی یک زن
چهره اش به زردی می زد و رنگ ورویی به  صورت بی روحش نمانده بود. گوشه پنجره آشپزخونه نشسته و چشم به بیرون دوخته بود. غم غریبی در عمق چشمان سیاه و درشتش لانه کرده بود که هرکسی با دیدنش، پی به آن غم می برد. چشمان نافذ او هنوز زیبایی سابق را داشت، اما به خاطر گریه های شبانه اش، گودی مشهودی در زیر چشمانش نمایان بود؛ چراکه به قول معروف دائم اشکش دم مشکش بود. تا تقی به توقی می خورد، گوله گوله اشک هایش بود که سرازیر می شد. زنی حدوداً پنجاه ساله بود، اما به خاطر خط و خطوط  زیادی که در صورت تکیده اش نمایان بود، ده سال پیرتر از سن وسال واقعی اش نشان می داد. خیلی وقت بود که دیگر اثری از آن موهای پُر و مشکی شَبَق گونش نبود. چند سالی بود که در میان موهای مشکی پَرکلاغیش، رشته موهای سفیدی دیده می شد که پیوسته به تعداد آن ها اضافه می شد. دوست نداشت به آرایشگاه برود و با رنگ موهای مختلف اثر آن رشته موهای سفید براق را که بیشتر به رنگ نقره ای شباهت داشت، از موهایش محو کند.
کتایون مثل خانم های این دوره زمانه نبود که یک پایشان داخل آرایشگاه و پای دیگرشان مطب دکترهای جراحی زیبایی برای صد مدل عمل باشد که شاید یک ذره به چشم شوهر مبارکشان زیباتر جلوه کنند. اصلاً به این مکان ها پا نمی گذاشت. او برای اینکه به خودش زحمت ندهد، به آرایشگاه برود و دردسرهای رنگ کردن را نکشد، تا یک ذره موهایش درمی آمد، همه را با قیچی کوتاه می کرد و بعد هم با تیغ، کل سرش را از مو خالی می کرد؛ البته زدن موهایش تنها به خاطر افسردگی ای بود که داشت. افسردگی ای که حتی حس آن را نداشت که خودش را به یک دکتر روانشناس نشان بدهد. به خودش زحمت نمی داد که پیش یک دکتر یا مشاور روانشناس برود تا شاید کمی از نظر روحی حالش را بهتر کند. دچار یک دل مردگی مفرط یا روزمرگی خفقان آور بود. او در ذهنش این گونه تصور می کرد که یک عروسک کوکی است که منتظر نشسته است تا یکی با زدن یک دکمه او را وادار به تحرک نماید. همیشه احساس کرختی و بی حالی در تن رنجورش می کرد. حتی به ظاهرش هم اهمیت نمی داد! سال تا سال می رفت، دریغ از یک ذره آرایش بر روی صورت رنگ پریده اش. دیگر از آن ابروهای پر و مشکی اش چیزی باقی نمانده و موهای ابروانش کم رنگ و کم پشت شده بود و درعوض زیر ابروانش، موهای زبر و زمختی درآمده بود که او را شلخته تر از همیشه نشان می داد. مادر خدابیامرزش همیشه به او می گفت، ان شاءالله بختت هم مانند پیشانیت بلند باشد، اما متأسفانه برعکس پیشانی بلند و فراخش، بخت بلندی نداشت. با این بخت سیاهی که روزگار نصیبش کرده بود، برایش فرقی نمی کرد که پیشانی او صاف و یکدست باشد یا پر از چین وچروک. رنگ صورت گندمگونش هم خیلی وقت بود که به زردی گراییده بود و حالا از آن صورت شاد و بشاش، تنها خط و خطوطی به چشم می خورد که نشانه ی پاگذاشتن او به سن پیری و سالخوردگی بود.