کتاب داستان هایی در سالیانی نه چندان دور

کتاب داستان هایی در سالیانی نه چندان دور نوشته جناب آقای کورش هدایتی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

داستان هایی در سالیانی نه چندان دور
شب بود و نسیم خنکی شاخ و برگ های درختان پارک را تکان می داد. مهران و لاله روی نیمکت در گوشه ای دنج و آرام نشسته و به بگو بخند مشغول بودند؛ درحالی که آسمان پرستاره در پیش چشمانشان نمایان بود و درخت انار از پشت نیمکت شاخ و برگ خود را به بالای سر آن ها می رساند. در آن محیط دنج و آرام فقط صدای وزش باد و صحبت های مهران و لاله سکوت را می شکست. مهران آن شب با کلی ذوق و شوق از امید و آرزوهای خود برای لاله می گفت. تمام آرزوهای مهران، تمام امیدهایش در یک ستاره جمع شده بود. ستاره ای که دنیایی بهتر را نوید می داد و مهران چنان از سفر به این ستاره (سیاره) می گفت که گویی دسترسی به این ستاره از انارهای روی درخت در چند قدمی آن ها آسان تر است. در سال های دور جد مهران به همراه گروهی بزرگ به یک سیاره ای مشابه زمین در دوردست سفر کرده بودند و حالا او آرزوی سفر به این سیاره را در سر می پروراند.
لاله که این سفر را خیالی خام و ناممکن می دانست: «آخه پسر خوب چه جوری می خوای بری اونجا؟ چه اصراریه آخه؟!»
مهران: «بالاخره یه راهی پیدا می کنم، تو هم اگه تعریفای پدربزرگ منو شنیده بودی، اینو نمی گفتی.»
لاله: «ببخشیدا ولی پدربزرگتم یه خورده پیاز داغشو زیاد کرده، وگرنه زندگی تو اونجا با اینجا چه فرقی می کنه!»
مهران: «خیلی فرق می کنه، زندگی تو اون سیاره خیلی پیشرفته تر از اینجاست، اونجا امکاناتی دارن که روی زمین به خواب هم نمی بینی، یه لحظه چشمات رو ببند و دنیایی رو تصور کن که هر لحظه به هر جایی که بخوای می تونی سفر کنی، می تونی محیط زندگیت رو هرجور که بخوای درست کنی با هر شکلی که به ذهنت می رسه، تا دلت بخواد وقت آزاد داری که بتونی که چیزای مورد علاقت رو دنبال کنی، فقط کافیه به اونجا برسیم.»
لاله که بارها تعریفات مهران را شنیده بود؛ درحالی که آه عمیقی می کشید: «سیاره قهرمانان.»
مهران: «آره دقیقاً سیاره قهرمانان.»
لاله: «اون وقت برای چی همچین اسمی  گذاشتن؟»
مهران: «چون اونایی که رفتن، بزرگ ترین متخصصا و نوابغی بودن که همه جوره خطر  کردن تا بتونن توی اون ستاره دوردست یک دنیای بهتر رو بسازن.»
لاله: «:یعنی اون سیاره رو نسبت به اینجا ترجیح می دی؟»
مهران: «معلومه!»
لاله: «یعنی منو به خاطر اون سیاره ول می کنی؟»
مهران: «اگه رفتنی شدم، با هم میریم عزیزم، من که تو رو اینجا ول نمی کنم.»
لبخند لاله…
مهران: «بخند، وقتی راه رفتن به اونجا رو پیدا کردم، بهت میگم.»
لاله: «من که چیزی نگفتم…»
مهران: «لازم نیست چیزی بگی، از چشات معلومه.»
آن روزها مهران در هر محفلی که می نشست و با هر آشنا و غریبه ای که سر صحبت را باز می کرد، محال بود به سیاره قهرمانان اشاره ای نکند. پس از فوت پدربزرگ تمام فکر و ذکرش این سیاره شده بود. مهران براساس توصیفات پدربزرگش بارها و بارها سیاره قهرمانان را در ذهنش به تصویر می کشید و این تصویر انگیزه او برای رفتن به این سیاره رؤیایی را صدچندان می کرد. مهران در دنیای واقعی یک زندگی کاملاً معمولی داشت، در یک دانشگاه معمولی درس خوانده بود، یک شغل معمولی داشت و در یک خانه معمولی زندگی می کرد، ولی سرشار از امید به آینده بود و همیشه به دنبال فرصتی می گشت تا زندگیش را متحول سازد. فرصتی که بتواند به تمام آرزوها و موفقیت هایی که در ذهنش به تصویر کشیده، ولی بی سرانجام مانده بود، برسد. صحبت های پدربزرگ به تدریج او را به این نتیجه رسانده بود که آن فرصت دنیایی است جدید در آن سوی کهکشان، یعنی سیاره قهرمانان.