کتاب حق التدریس

کتاب حق التدریس نوشته جناب آقای سجاد جورابلو را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

نیمه های شب، زمانی که سکوت مجال پیدا می‌کند تا نغمه ی لالایی سر دهد، علی در کوچه ای تاریک با هوایی گرم و پشه هایی که آرامش شب را برهم می‌زدند، ایستاده بود و به‌شدت احساس تنهایی می کرد. آسمان با شب های دیگر فرقی نداشت، تیره با ماهی ناقص و ستاره هایی که بر سقف آسمان پراکنده بودند. چشمان علی خیره به درخشش ستاره ها بود اما تیرگی آسمان او را در خود فرو برد. در یک لحظه لشکری از ترس، امید، نگرانی، عشق و غم، همه و همه به او حمله کردند و او را در اعماق خلسه فرو بردند. روح پریشانش ایستاده بود و جسم رنجورش در کنار تیر برق قدیمی نشست. هر بار لرزه بر بدنش می افتاد و بلافاصله گُر می گرفت. در آن نیمه های شب به دنبال کسی، سایه ای می‌گشت که از راه برسد تا بتواند حال خود را از او جویا شود. کسی که او را از درون خود بیرون بکشد. هر بار از جای خود برمی خاست، قدم می زد و دوباره برمی‌گشت و می نشست.
میان خاموشی تمام خانه ها، تنها چراغ خانه ی او روشن بود. علی ناگهان صدایی شنید، صدای گریه ای بلند که به جای گوش ها، قلبش را هدف گرفته بود. بی درنگ به سمت خانه دوید. دلواپسی به او فرصت روشن کردن چراغ راهرو را نداد. هرچند پله را یکی کرد و وارد خانه شد. صدای نفس های نامرتبش فضای خانه را پرکرده بود. همسر و فرزندش بعد از ترخیص از بیمارستان، همچنان در خوابی عمیق بودند. عرق از پیشانی اش سرازیر شده بود. با دست عرقِ پیشانی اش را پاک کرد. نگاهی انداخت به کف دستش که خیس شده و به لرزش افتاده بود. درک کرد که پدر شده است.
آرام عقب رفت و گوشه ای نشست. حس پدر شدن او را به یاد پدرش انداخته و به شدت تشنه ی شنیدن صدای او شده بود. به سمت گوشی تلفن در گوشه ی اتاق رفت. گوشی را برداشت و شماره گرفت. نگاهش افتاد به ساعتِ روی دیوار، سه و چهل دقیقه ی بامداد بود. فوراً گوشی را گذاشت. به تلفن نگاه کرد. از وقتی که ازدواج کرده بود تنها سه بار و آن‌هم هر سال روزِ پدر با پدرش تماس گرفته بود.
پنجره ی بسته نشده ی اتاق که با هر نسیم به صدا می افتاد، او را از جا بلند کرد تا آن را ببندد. علی همواره با فرزند دار شدن مخالف بود و آن را خودخواهی می‌دانست. باور داشت که انسان ها برای فرار از تنهایی، بادوام تر شدن زندگی متأهلی، برای سرگرمی و دل خوشی و بسیاری دلایل دیگر اقدام به فرزندآوری می کنند بدون این که حتی اندکی برای فکر کردن و برنامه ریزی در مورد آن ‌وقت بگذارند. آن ها به سلیقه و علاقه ی خود برای فرزندشان اسم و مسیر و هدفی را که دوست دارند، انتخاب می‌کنند و با خودخواهی هرچه تمام تر می خواهند که فرزندشان تا پایان عمر در کنارشان بماند و به آن ها تعلق داشته باشد. اما گندم نظر دیگری داشت. می گفت زمانی که انسان، خواسته یا ناخواسته پا به رودخانه ی زندگی می گذارد، دیگر نباید خلاف مسیر رودخانه شنا کند که تنها باعث خستگی و دل زدگی می شود. تسلیم بودن گاهی پیروزی بزرگ تری را نسبت به جنگیدن نصیب انسان می کند. می گفت مردها با ازدواج تکمیل می‌شوند و زن‌ها با مادر شدن. باور داشت که فرزند، پروانه ی احساسات عمیق زن است که پیله اش را دریده و به آسمان پرواز می‌کند. درنهایت علی تسلیم احساسات مادرانه ی گندم شده و صاحب فرزند شدند.
از اتاق برگشت و در گوشه ی پذیرایی به تماشای صورت سرخ همسر خود نشست که ناشی از درد زایمان بود و فرزندش را که همچون نوزادان دیگر سرخ بود، نگریست. کمی آرام شده بود. هر چه بیشتر آن‌ها را نگاه می کرد آرامش بیشتری نصیبش می‌شد. به سمت همسرش رفت و آرام بوسیدش و با این که می‌دانست بوسیدن صورت نوزاد کار درستی نیست، اما نتوانست جلوی خودش را بگیرد و چندین بوسه بر فرزند خود زد.