کتاب همه فصول تابستانند

کتاب همه فصول تابستانند نوشته جناب آقای مرتضی بیات را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

مقدمه:

اگر مجبور باشم و قرار باشد از میان تمامی مفاهیم و تعاریفی که مي‌توانند در برابر واژه انسان قرار بگيرند، تنها و تنها یکی را انتخاب کنم، من ترجیح می‌دهم قصه را انتخاب کنم. من فكر مي‌كنم آدم‌ها فارغ از هر بُعدي از ابعادشان، همه سراسر قصه‌اند و این مفهوم می‌تواند انسان‌شمول‌ترین و كيهاني‌ترينِ آن‌ها باشد که اگر هرکداممان حتی گذرا به سير زندگي و سرگذشت فقط خودمان نگاه كنيم، در انتها احتمالاً همین را خواهیم یافت.
هر يك روز ما برای خودش، یک قصه‌ی متفاوت و کاملاً تازه است که اگر تنها جای برخي جزئیات در آن روز تغییر كند، آن قصه برای شخص خودمان ملموس، جالب‌توجه و احتمالاً ماندگار می‌شود، آن‌طور که می‌تواند سر اين دوراهي قرارمان دهد كه آيا برای مخاطبی بازگويش کنیم يا خير. هرقدر این جابه‌جایی‌ها و تغییرات در جزئیات قصه بیشتر باشد، احتمالاً قصه‌ی به‌یادماندنی‌تر و جذاب‌تري در دسترسمان خواهد بود که نشانه‌هاي بيشتر و واضح‌تري بر اصالتش وجود خواهد داشت.
حال اینکه ما تصمیم بگیریم این قصه‌های شخصی و گاه رازگونه را به هر نحوی از انحاء نشر دهیم، احتمالاً با تعبیر محترمانه‌ای که من از حماقت دارم، شجاعانه است.
و من آدمی هستم که تصمیم گرفتم و می‌توانم قصه‌های زندگی‌‌ام را برای دیگری بازگو کنم و لازم مي‌دانم بگويم كه بن‌مايه قصه‌ها حقيقي هستند، اما برخي رخدادها ساخته‌وپرداخته‌ی ذهن من هستند.

پیش درآمد:

شاید دهه شصتی‌‌ها دیگر واقعاً شورش را درآورده باشند و دارند زیادی شلوغش می‌‌کنند، وگرنه چه مرز و دیواری را می‌‌توان بین انسان‌‌های دهه‌‌های مختلف در این مملکت کشید و قائل شد. خب این‌ها را منی می‌‌گویم که دهه شصتی هستم و خودم گاهی دوست دارم این‌طور به نظر بیاید؛ یعنی به نظر بیاید که ما زادِ متفاوت و حیات متفاوت و بی‌‌شک مرگ متفاوتی از بقیه داشته‌‌ایم و خواهیم داشت. نه اینکه صرفاً به نظر بیاید؛ اینکه ساکنین سایر دهه‌‌ها باورشان بشود که یک جای کار ما حسابی لنگ زده است و به‌واقع خیلی گناه داریم. باز هم می‌‌گویم شاید داریم زیادی شورش می‌‌کنیم، اما دوست دارم بقیه این‌طور به ماجرا نگاه کنند که ما داخل شعله‌‌های یک آتش ایستاده‌‌ایم و آن‌ها در بیرون و دورش.
دیگران واجب است این را بدانند که عمر و حیات ما پهنا و عرض زیاده از حد داشته و دارد و حتی باید بگویم که برای خیلی‌‌هایمان هنوز عرض و پهنایش تمام نشده و درواقع همچنان درحال طی عرضش هستیم و بی‌خیال طولش شده‌‌ایم. بهتر است بیشتر از این چیزی نگویم و برویم کمی قصه بخوانیم، قصه‌‌هایی که مي‌توانند بخش كوچكي از زندگي‌هاي زيسته و نزيسته هر آدمي از هر دهه‌‌ای باشند.

نفت
کلاس پنجم دبستان را تمام کرده بودم، تابستان بود و فصل تعطیلی مدارس و مثل هر سال این بی‌برنامگی و بی‌حوصلگی بود كه همه‌جا موج می‌زد و جاری بود و من برای فرار از این‌ها همیشه درحال کشیدن نقشه‌های عجیب‌وغریب بودم.
رفتن به مدرسه و حضور در فضای آنجا، نوعی کیف بخصوص همراهش داشت و تعطیل‌بودنش هم کیف و حظی دیگر و به همین خاطر هیچ‌وقت نمی‌توانم بگویم من از کدام کیف، حظیظ‌تر بودم.
مثل اتفاق تولد كه تو چشم باز می‌كنی و بی‌آنکه از چگونگی و چرایی‌اش چیزی بدانی، می‌بینی كه هستی، من از همان كودكی‌ام این‌طور در خاطرم هست كه هرگز از تنهایی هراسی نداشتم و همیشه در تلاش برای خوگرفتن و یافتن و كشف تنهایی بودم. درست مثل رسالتی كه خودت نمی‌دانی چرا به آن متعهدی و فقط این را می‌دانی كه باید به پایانش برسانی. حالا این از کدام‌یک از اجدادم در ریشه دی‌ان‌ای من كاشته شده بود، نمی‌دانم .