کتاب خالق نگین

کتاب خالق نگین نوشته جناب آقای جواد دشتی مطلق را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

با یاد و آرزوی سلامتی و شفای عاجل شاعر آیینی سرای کنگان، عموی مهربان جلیل دشتی مطلق دو بیتی زیبای ایشان تقدیم به شعر و ادبیات فارسی.

شهری که نماز لاله و ریحان است

سرسبزتر از قنوت نخلستان است

مردان و زنان آن همه آیینه اند

این شهر که نام پاک آن کنگان است

پیشگفتار

خالق نگین مجموعه ای خلق شده از قطعات ادبی می باشد، در تلاش از به نظم درآوردن در توصیف یک موضوع تماما برگرفته از تجربیات، مشاهدات و دانسته های فردی و هر آنچه ذوق توان به قلم میداد… .

قلاب و طعمه

دستان محکم گره کرده پرتاب میکرد به آب

رها شد دست طعمه از یاورش قلاب

به عمق گرداب ماهیها رفت به بند

تو را بی خدعه چه باک گویان و تلخند

جسورانه میزد نزدیک به قلاب لبخند

تکرار میگفت ماهی و از یاد میبرد کلامش را

دل هیچ گرسنه ماهی‌ایی به کار نیارد زبانش را

از میان خشمگین رجز خوانان این میدان

رد شد یکی افسرده بی انگیزه ایی بی‌جان

در چهره‌اش شکست خورده بود عشق انگاره

فراموش کرده بود او را چندمین یارش دگرباره

میتوان رها کند زمان او را دوباره

میشد فراموشش کمی وقت اگر میداشت

برمیگشت حافظه از آنچه غم میپنداشت

برای اعدام یافت طنابی آماده میزان

نهنگ میخواست شود به ساحل بیاید آویزان

قلاب که بی‌حواس پاسخ میداد شجاعانه

بغل کرد یکی‌ او را ابلهانه بی‌بهانه

سکوت بر رجز خوانان و میدان نشست

امان تا نخورده بود تکان به جانش مینشست

کشیده شد دستان اما در این داستان

خوش اقبال گشت صیاد از آخرین پرتاب آن دوستان

۲۳ بهمن ۱۴۰۰

خاک

میدانم که روزی این عالم به سرم خواهد شد

در همان گوری که خواب خواهم رفت

دامن از خاک به آغوش، بذری بیدار خواهد شد

از بنایی که نسل‌ها پدران کردند بپا

آن بنا هم بعد فرزندان به خاک خواهد شد

آن همه داستان که شاهان با خود مدفون کردند

جوهر از بال پرنده به تاریخ خواهد شد

خاک همان خاک است

چه آوارگی‌ها ز سر یک خط فرضی خواهد شد

خاکی که میبایست بروید گندم

نان‌ نشد، گل که هیچ، خار خواهد شد

بر تخت جمشید نشستو نماشاگر عالم خواهد شد

در ورای دیگر از بالین نیل

خاک‌ها از سر هم کردند به مصر

درازای دست افلاک بردند به حرص

ماه خواستند و نرسیدند و سیاه کردند راه

جان از گندمزاری آتش زدند کاه

آن دهقان که میداد ریشه به جان

جانش از خاکو خانه‌اش بود ز خاک

به زیر لگد از فریاد این گندمکان

ظلم از چرخ آسیابش خاک خواهد شد

آن تاج بر سر که سیاه اندیشید به خاک

از‌ دل خاک گنج قارون برون خواهد شد؟

۰۲ فروردین ۱۴۰۱

پرواز

من از دیار پرواز پرستانم

که رها کردم یارانم

در پی آن دوست پرنده مهاجر

رها کردم سرزمین نیاکانم

خسته زخمی از پرواز رسیدم به این وادی گمنام

که در آن آزاد پرواز آسمان از گناهان است

ای دشمن ظاهر در لباس دوست

از برای چه غلطان این چنینی؟

پر از بال پروازت چرا بچینی؟

مگر تورا نیاموخت زمانه ظلم به خود مدار

بال از پرواز آسمان آزادی به خود بدار

نگاه از چشمانش کفرگویان مرا بدید

چنگ کرد به بالم پر از تطهیر حرفهایم بچید

بگفت چند نصیحتو دین خود از من بخواست

جان شیرینم کنون تسلیم حرفهایش رواست

لاجرم سخت حماقت یافتم

بی ایمان پیروام میساختند

در خیالم تا به فردا که به از ترمیم زخم هایم شوم

فرصت از جستن بیابم دور از این وادی شوم

آه بر من افتاد و نشد آنچه می‌انگاشتم

گرهی بود در این آیین، از چیدن پرها یافتم!

پس از این سالها گذشت روزگار

میدانم کنون

که در این وادی گمنام جنون

حاکم شرع خراباتی را

تاجر است

تاکه هست بال و پر است

همه اش این است که از آیین اوست

۲۱ مرداد ۱۴۰۱