کتاب سالمندی و شکوفایی

کتاب سالمندی و شکوفایی ترجمه سرکار خانم شهربانو کیامرادی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

اغلب ما «سالمندی» را با «از کارافتادگی» برابر می‌‌شماریم و آن را آمیزه‌‌ای از ناتوانی، کم‌‌تحرکی، گوشه‌‌نشینی، بیماری، ضعف جسمانی، فراموشی، افسردگی و تنهایی، قلمداد می‌‌کنیم.
این انگارۀ فراگیر، موجب شده که اکثر مردم، از این دورۀ شکوهمندِ حیات بهراسند و برای بهینه سپری کردن آن، طرحی نریزند و چاره‌‌ای نیندیشند.
بیشتر افراد، می‌‌پندارند که تنها باید به کیفی گذراندنِ روزگارِ بُرنایی و میانسالی همّت گماشت و با فرارسیدنِ پیری، به جبر زمانه، گردن نهاد و تسلیمِ شرایط حاکم بر این دوران شد؛ حال آنکه سالمندی نیز فصلی از کتاب زندگی، و فرصتی زرّین برای شادزیستی و نکوحالی است.
در گذشته‌‌های نه چندان دور، زمانی که خانواده‌‌ها شکلی گسترده داشتند و دو یا سه نسل، همدلانه در کنار یکدیگر زندگی می‌‌کردند، سالمندی نه تنها وحشت‌‌آفرین و اضطراب‌‌زا نبود که خود، نوعی منزلت و اعتبار اجتماعی نیز به‌‌شمارمی‌‌آمد و پیران، به عنوان نماد تجربه و دانایی، از احترام ویژه و حمایت سایر اعضای خانواده برخوردار می‌‌شدند.
به دیگر سخن، سالمندان در چنین خانواده‌‌هایی، حُکمِ مشاورانی سرد و گرم چشیده را داشتند که در برهه‌‌های مهمّ زندگی، و در بزنگاه تصمیم‌‌گیری‌‌های خطیر و سرنوشت‌‌ساز، به یاریِ خویشان و بستگان می‌‌شتافتند و به لطفِ رایزنی‌‌های خردمندانۀ خویش، در حفظ کیان و بنیان خانواده، نقشی برجسته ایفا می‌‌کردند.
آنان در خانواده‌‌های گسترده، تا آخرین دقایق عمر، سرافرازانه می‌‌زیستند و به انجام اموری که با توان جسمی‌‌شان تناسب داشت، مبادرت می‌‌ورزیدند.
هیچ‌‌یک از اعضای این خانواده‌‌ها، سالخوردگان را به چشم حقارت نمی‌‌نگریست و آن‌‌ها را سربار و دست و پاگیر نمی‌‌شمرد و بر خلافِ آنچه که امروز، متداول گردیده، از خانه نمی‌‌راند و به سرای سالمندان نمی‌‌فرستاد؛ بلکه همواره، پیرانِ قوم در نظرِ جوانانِ نیک‌‌سرشتِ خانواده‌‌های گسترده، ستون و سایه‌‌بانِ منزل به‌‌شمار می‌‌آمدند و حضورِ مِهرآگینشان، نویدبخشِ خیر و برکات فراوان بود.
دعای مشهورِ «الهی پیر شوی !» نیز که هر از گاه، بر زبانِ زنان و مردانِ سالخورده جاری می‌‌شد، از ارج و قرب سالمندان در خانه و جامعه حکایت داشت؛ به این معنی که آنان در قالبِ این دعا، افزون بر آرزوی عمری دراز برای خُردسالان و جوانان، خواستارِ رسیدن آن‌‌ها به جایگاه والای پیرانِ مجرّب و محبوب می‌‌شدند.
اینک اما، در پی تغییرات اجتماعی و گسترش خانواده‌‌های هسته‌‌ای و افزایش درصد افراد مسنّ در جوامع، سالمندان، اغلب با رفتن فرزندان از خانه، به‌‌یکباره احساس بی‌‌کسی می‌‌کنند و به جای معاشرت با همسالان و حضور در فعالیت‌‌های گروهیِ نشاط بخش، کنجِ عزلت می‌‌گزینند و راه انزوا در پیش می‌‌گیرند.
به بیان دیگر، بسیاری از سالمندانِ زمانۀ ما، خود را تنها و مطرود می‌‌انگارند و بُروزِ روزافزونِ ناتوانی‌‌های جسمی، حرکتی و انواع بیماری‌‌ها، به این حسّ ناخوشایند و تلقّی نادرست، دامن می‌‌زند.
شوربختانه شمار فراوانی از افراد نیز در میانسالی و به دنبالِ بازنشستگی از شغل رسمی‌‌شان، به پیشوازِ سالمندی می‌‌روند و با خانه‌‌نشینی‌‌های طولانی و کاستن از تحرّک و پویایی، روند پیری و زمینگیری را سرعت می‌‌بخشند؛ غافل از اینکه می‌‌بایست از فراغتِ پیش آمده، برای تفریح و ورزش بیشتر سود جُست و با پای نهادن در سفرهای پُرماجرا، از رؤیت مناظر دیدنی و جاذبه‌‌های گوناگون طبیعی و فرهنگی، حظّ وافر بُرد.
آیا به‌‌راستی می‌‌شود این روندِ خودویرانگرانه را متوقّف ساخت و سالمندی را در مسیری درست به جریان انداخت؟ کتاب حاضر، درصددِ پاسخگویی به این پرسش بزرگ برآمده‌‌است.
این اثر، به ما یادآور می‌‌گردد که زندگان در همۀ مقاطع حیات، به‌‌ویژه مقطع مهمّ سالمندی، به زندگی نیاز دارند و لازمۀ زندگیِ مطلوب در این برهۀ حسّاس عمر، بهره‌‌مندی از جسمی سالم، ذهنی پویا، و روحیه‌‌ای قوی است.
نویسنده در این کتاب، ضمن اذعان به تغییرات اجتناب ناپذیر فیزیکی و روانیِ ناشی از افزایش سن، اصولِ لازم برای عبورِ شکوهمند از سالمندی را که با حداقلّ وابستگیِ یک سالمند به دیگران همراه خواهدبود با قلمی صمیمی و شیوا به رشتۀ تحریر درمی‌‌آورَد و خواننده را با شیوه‌‌های خودمراقبتی در این دوران، تغذیۀ مناسب و فعالیت‌‌های سازنده برای سالمندان، آشنا می‌‌سازد.
امیدوارم ترجمۀ این کتاب، به ارتقای سلامتِ جسم و روان سالمندان گرامی، یاری رسانَد و سطح آگاهی آنان را در پیمودن عزّتمندانۀ این دوران درخشان از زندگی، افزایش دهد.
باشد که ما نیز با مطالعۀ این کتاب دریابیم که چگونه در روزگار کهنسالی، جوانفکر و شاداب و دل‌‌زنده باشیم.