کتاب سرود دسته جمعی

کتاب سرود دسته جمعی نوشته جناب آقای میلاد صفایی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

کتاب سرود دسته جمعی نوشته جناب آقای میلاد صفائی منتشر شده در نشر متخصصان. در بخشی از این کتاب می خوانیم:

هزاران تولد نامیمون و هزاران بیش پرواز بی صلابت گذشته است.

و من هفت بار افتاده ام.

کفان بی انگشتم با ناموجودی پای بریده برآویخته است.

که دستان کوتاه و بلندش از شمار سبک پایان فرو رفته برون تواند شد.

او که در بلندترین دستش انجیر گرمسیری سرما دیده ای ست.

و چه کس تواند چنین بی شرمانه در من بنگرد.

جز آنکه از شوم ترین آواهای شوم نامه پاره اش، دو انگشت زیرتر باشد.

***

جوندگانی که صداهای واهی درمی آورند، بر پاهایم می پیچند.

و همیشه توضیح می دهند.

اگر به توضیح گوش ندهم پهلویم را گاز می گیرند.

و بعد می خندند.

تکثیر می کنند.

و باز می خندند.

***

حیف است پنبه های سفید مزرعه را که باد ببرد…

میوه های شیرین باغ را که بر درخت خال بندند.

چنارهای بلند را که باد نرقصاند.

گل های بهار را که پروانگان نجوا نگویند.

پنجره های امید را که امیدواران در آن ننگرند.

آبشارهای طلایی را که پرندگان در آن لانه نگیرند.

حیف است گرمای تن خورشید را که خاموش شود.

و چه حیف است پنبه ها لباس هایی سفید بر تن حریصان که شوند

میوه های شیرین را دستان طمع کاران که بچینند.

گل های بهار را سوسک های زهردار که سحر گویند.

پنجره های امید را کاهلان خودبین در آن که نگرند.

آبشارهای طلایی را استخوان های مردگان آویزان که شوند.

و چه حیف است گرمای تن خورشید را تپه های برفی راه زنند.

بگذار پنبه های سفید را نفس های تلخ با خود ببرند

میوه های شیرین را پرندگان کور بربایند.

چنارهای بلند را کابوس های ترسناک در هم پیچند.

گل های بهار را موجودات بی جان مثله کنند.

پنجره های امید بر دخمه های چشم خواران گشوده شوند.

آبشارهای طلایی را دهان های بی انتها بنوشند.

و بگذار خورشید مرده گردد.

***

خانه تو بهترین مکان برای دفن شدن است.

و من مرگ را قورت داده ام.

یادم نیست؛ اواخر، جز تلخاب چیزی بالا آورده باشم یا نه.

شیرینی های هیچ جشن همگانی هرگز به من نمی سازند.

به خصوص اگر پوستی آویزان بر دیواری باشد.

و کسی اورادی از سرزمین های بیگانه زمزمه کند.

جز چند لالایی و دعاهای مادرم، دیگر چیزی زیر دنده هایم نیست.

جسدی بی صورت

بهار؛ به خانه ات که آمدم،

در چشمانم شب بو

در سینه ام شقایق

در دهانم دزدکی چند شیپوری

و در سینه ی پاهایم بوته ای رونده بکار.

لای انگشتان دستانم بید و بهی پیوند بزن.

***

هی

گل سفید چهارپر

شمع سفید بلند

شمع نمی تواند کسی را گرم کند

ولی باعث می شود کسانی در تاریکی همدیگر را ببینند.

***

آفتاب می تابد

باد می وزد

گیاه می نگرد

گیاه به غروب می نگرد

باد سرد می شود

باد سرد هم که می شود

بازهم می وزد

***

سپیده دمی می بینم

آواهای طلوع می شنوم

و نجواهایی که خورشید را بدقول می کنند.

و طلوع را از یاد خودش می برند

پس گاهی به انتظارش می نشینم

و گاهی به سمتش می روم

اما

تق تق پاشنه های بلند همه اش یک جور است.

هر رنگی بر لب همه یک جور دشنام است.

***

صد مور بخوردند

دیده مرغ مرده ای

در سکوت عصری، پای دیوار بلندی.

از درخت بلند صدای سگ می آید.

سنجره ای دودل

انگار کسی با زبان محلی درد می کشد،

خر

پشت دیوار کوتاه

هرگز چیزی نگفته است

کودکی خاک آلوده گریان سنگی میزند

سنجره ای مات می نگرد