کتاب تریاژ در بیمارستان و بلایا

کتاب تریاژ در بیمارستان و بلایا نوشته جمعی از نویسندگان را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

تریاژ

کلمه تریاژ به معنای مرتب کردن و دسته‌بندی کردن است. تریاژ ابتدا در موارد جنگ، بلایا و تلفات دسته‌جمعی استفاده می‌شد. بعد‌ها این مفهوم در بخش‌های اورژانس که در آن بیماران بدون برنامه‌ریزی یا زمان بندی خاص مراجعه می‌کردند، مورد استفاده قرار گرفت.

در زمان پاسخ به بلایا و حوادث با تعداد مصدومین انبوه، نیاز به سرعت عمل و سرعت در تصمیم‌گیری داریم. سه مرحله مهم مراقبت در شرایط بلایا و حوادث با تعداد مصدومین انبوه، شامل تریاژ، تخلیه مصدومین و مراقبت‌های پزشکی فوری می‌باشد. کلمه تریاژ از یک واژه فرانسوی (Trier) به معنای طبقه‌بندی کردن و مرتب کردن منشا گرفته است. ریشه تریاژ موجود از دوره ناپلئون (1766-1842) می‌باشد که جراحی به نام دومنیک جان لری سیستمی برای ارائه مراقبت به سربازان طراحی کرد. در سیستم او سربازانی که نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری داشتند، بدون توجه به درجه نظامی آنها تحت مراقبت‌های فوری قرار می‌گرفتند. در سیستم او درمان ابتدایی زخم‌ها در صحنه نبرد و قبل از رسیدن به بیمارستان مورد تاکید قرار گرفت. در جنگ جهانی دوم مصدومین ابتدا مراقبت‌های فوری مورد نیاز را در صحنه دریافت می‌کردند و سپس به مراکز درمانی سطوح بالاتر انتقال می‌یافتند. البته در شرایط جنگی و با انجام تریاژ معکوس، مصدومینی که اولویت‌های پایین‌تری دارند ابتدا درمان می‌شوند تا زودتر به صحنه نبرد بازگردند.

هدف از تریاژ در بخش اورژانس، اولویت‌بندی بیماران جدید و شناسایی بیماران بدحال است که نمی‌توانند منتظر درمان بمانند. پرستار ماهر بخش اورژانس تا حدود زیادی قادر به شناخت بخشی از آن دسته از بیمارانی است که مراقبت فوری نیاز دارند؛ اما با تریاژ شمار زیادی از بیمارانی که نیاز فوری به درمان دارند و برای معاینه نمی‌توانند منتظر بمانند دقیق‌تر شناسایی می شوند و آن دسته از بیمارانی که نیاز فوری به درمان ندارند نیز در نتیجه شناخته می شوند. تعداد بیمارانی که به اورژانس مراجعه می‌نمایند هر روزه در حال افزایش می‌باشد. در حالی که کارکنان اورژانس در تلاش برای سازگاری با این ازدحام جمعیت هستند؛ وجود یک سیستم مطمئن و معتبر برای نظم بخشی به ارائه خدمات ضروری است تا بیماران سریع‌تر و دقیق‌تر از نظر وخامت حال، تقسیم بندی شوند.

تغییر در سیستم‌های ارائه خدمات بهداشتی، بخش‌های اورژانس را مجبور به مطالعه و بررسی مجدد روش‌های جاری کرد. در اواخر1950 طبابت شروع به تغییر کرد. پزشکان از طبابت بیماران در منزل دور شدند و کار خود را در مطب و به صورت دیدن گروهی بیماران شکل دادند و در ساعات منظمی بیماران را ویزیت می‌نمودند. به این علت بخش‌های اورژانس به تامین کننده اصلی مراقبت‌های اولیه پزشکی در زمانی که مطب پزشکان تعطیل بود؛ تبدیل شدند. به ویژه در عصر‌ها و آخر هفته‌ها این مورد بیشتر دیده می‌شد. بخش‌های اورژانس به تدریج شلوغ تر شده و مسئولان مراقبت سلامت دریافتند که روشی جهت جداسازی بیمارانی که به مراقبت‌های فوری نیاز دارند، لازم است. در آن زمان گزارش هایی از نابسامانی در ارائه خدمات به بیماران بدحال انتشار یافت که به این ترتیب انگیزه‌ای برای تشکیل سیستم‌های تریاژ ایجاد گردید.