تنها نیستم چون خودم رو دوست دارم

کتاب ” تنها نیستم چون خودم رو دوست دارم “

 اولین کتاب کودکی که مادر و کودک همزمان با هم میتونن لذت رنگ آمیزی و هنردرمانی رو تجربه کنن

اولین داستان ایرانی که با متد bibliotherapy و زیر نظر روانشناس متخصص بر اساس‌ طرحواره ها نوشته شده

صفحات این کتاب به سه بخش تقسیم میشوند

بخش اول داستان کودکانه روایت میشود

بخش دوم برای هنردرمانی مادران و

بخش سوم مخصوص نقاشی و رنگ آمیزی کودکان است

هنردرمانی ؛

فعالیت‌های خلاق روان درمانی با استفاده از روش‌های (هنری – دیداری – شنیداری) را هنر درمانی گویند

هدف از فعالیت‌های هنر درمانگرانه رشد هویت، شخصیت و نیزبرانگیختن احساس موفقیت درکودکان از طریق ابزارهای ابتکاری خودمحور است. سایمون معتقد است که هنر درمانی یا روان درمانی هنری مستلزم توجه به نیازهای روانی بیماران، نظیر نیاز به آزادی، اظهار وجود و آرامش است و بر همین اساس نیازمند توجه به جزئیات مهارت‌های هنری نیست و فعالیت‌ها و تولیدات هنری را نه به خاطر رویکرد زیبایی شناسانه آن‌ها بلکه به دلیل نقش روانکاوانه و درمانگرشان مورد توجه قرار می‌دهد

.

هرچند مبحث هنردرمانی از دیرباز مورد توجه اندیشمندان و فیلسوفان ازجمله ارسطو بوده و کارکردهای درمانی هنر با عناوینی چون «کاتارسیس» و «پالایش روانی» از هزاران سال قبل مطرح گشته، اما کاربرد روان شناسانهٔ هنر به شکل امروزی نخستین بار توسط زیگموند فروید ارائه شد و دیری نپایید که هنر و روانکاوی از تأثیرات متقابل یکدیگر بهره‌ها بردند

.

“کتاب درمانی” (Bibliotherapy):

 .

اصطلاح «بیبلیوتراپی» به‌معنای کتاب‌درمانی از دو واژه «بیبلیوس» به‌معنای «کتاب» و «تراپیا» به‌معنای «درمان» گرفته شده است.   می گویند یونانیان باستان ازین روش استفاده می کردند.  در بعضی منابع ذکر شده که بسیاری از درمانگران و روانشناسان در قرن 18و 19میلادی در اروپا و آمریکا از کتاب‌درمانی به‌عنوان یک شیوه درمانی برای کمک به مشکلات روحی و ذهنی کودکان و نوجوانان استفاده میکردند

.

 در بکارگیری این روش اعتقاد این است که افراد به واسطه مطالعه کتاب به‌صورت هدفمند و با نظارت درمانگر  می‌توانند به بازسازی و بازپروری دیدگاه‌ها و هویت خود بپردازند ؛ یعنی ضعف های  خود را شناسایی کرده و با همراهی درمانگر و مطالعه هدفمند برای بهبود بخشیدن به  آنها اقدام کنند. از سال 1970کتاب درمانی برای کودکان بصورت رسمی در آمریکا مطرح شدو برای مواردی

که کودکان در فشارهای روحی بودند استفاده شد. ( بستری‌بودن در بیمارستان، از دست دادن دوست و جدایی والدین،‌ یا در شرایط جنگ و رخداد‌های طبیعی همچون سیل و زلزله) ادبیات می‌تواند کودکان را در درک عواطف خود، هم ذات‌پنداری با شخصیت‌هایی که احساس‌های‌ مشابه دارند و  کسب مهارت نسبت به چگونگی برخورد دیگران با همان مشکلات، یاری رساند.

مطالعه کتاب به عنوان روش درمانی ایده چندان جدیدی نیست. چرا که ظاهرا پادشاه مصر رامسس دوم اتاقی مخصوص نگه داری کتاب داشت و بالای در ورودی آن کلماتی با این عنوان نوشته بود: «خانه درمان روح».

زیگمون فروید و بسیاری از روانشناسان و فلاسفه دیگر نیز کتاب را برای درمان بیماران ذهنی تجویز می کردند. بیبلیوتراپی(bibliotherapy) هنر استفاده از کتاب برای کمک به حل مشکلات روحی افراد است، درسال ۱۹۱۶ میلادی برای نخستین بار توسط ساموئل کروترز استفاده شد. پس از آن در آمریکا و کمی بعد در بریتانیا رواج پیدا کرد. این روش درمانی به سرعت وارد دانشکده های پزشکی و بیمارستان ها شد. در سال ۲۰۰۷ فیلسوفی به نام آلن دو باتن مدرسه ای مجهز به خدمات بیبلیوتراپی با متخصصان آن تاسیس کرد. گرچه بیبلیوتراپیست ها گاهی اوقات کتاب های فلسفه، شعر و کتاب های خلاقانه غیر داستانی تجویز می کنند، اما در این میان داستان و رمان از خاصیت درمانگری بیشتری برخوردارند. تحقیقات نشان می دهد داستان های ادبی توانایی ما را برای همدردی و قرار دادن خودمان در قالب دیگران بهبود می بخشد. مطالعه داستانی با شخصیت مشابه خودمان می تواند در روند تشخیص بیماری و درمان آن تاثیر بسازی داشته باشد. زمانی که داستان ما را در طوفانی عمیق می اندازد در واقع کشف شخصیت درونی ما آغاز می شود. زمانی که به خودمان می آییم و خودمان را گریان می بینیم در حالی که می فهمیم برای شخصیت داستان اشک می ریزیم، در واقع برای خودمان گریه می کنیم. به این روش درمانی نوعی پاکسازی روان گفته می شود.