شنوایی ام را از دست دادم

کتاب شنوایی ام را از دست دادم نوشته جناب آقای علی ولایی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

از شلوغی پرسروصدایی که فقط شنوایی‌ام را اذیت می‌کرد و چیزی به ذهنم نمی‌رساند و تکرار کلماتی برای غریبگان، بی‌معنی، اما برای دوستان، بامزه که زمان را در خودش حل می‌کرد، به خانه بازگشتم که این‌همه بیهودگی از روزمرگی بی‌چون‌وچرای جوانان پرانرژی بهتر بود؛ چون حداقل خاطره‌ای برای تعریف‌کردن به ذهن‌های افسرده‌مان می‌افزود.

به خانه بازگشتم و از خستگی راه، بسیار تشنه و گشنه بودم. سریع غذایی گرم کردم و به جسم ناتوانم هدیه دادم. لیوان چایی‌ام در دست، راهی اتاق خوابم شدم و درِ اتاق را بستم. با خاطراتی جدید روی تختم دراز کشیدم، اما تغییری در من صورت نگرفته بود، به‌جز دیدن مکان‌هایی جدید و چهره‌هایی جدید که احتمالاً هیچ تأثیری روی آینده و گذشته من نداشته‌اند و تنها از زمان حالم لذت برده‌ام.
اما کمی از خودم دور شدم. تنها راه آرامش گاهی دور‌شدن از خویش و پیوستن به غیر است. گاهی ناآرامی و ناامنی در ذهنت ریشه دوانده و با افکارت به آن انرژی می‌دهی؛ پس باید از خودت دور شوی، بلکه کمی خودت را در بیرون از خودت دریابی. تمام هستی نشانه‌ای از تو و وجود توست.
آواز پرندگان روی درخت‌ها، زمزمه‌ی برخورد آب به سنگ‌ها و صدای حرکت باد را که روی طبیعت کشیده می‌شد به یاد می‌آورم آن‌ها بهترین نصیحت‌ها و زیباترین تصویرهایی هستند که من می‌بینیم و تنها راهنمایان راستین و حقیقی‌اند؛ چیزی جز پاکی و آرامش را به درونم هدایت نمی‌کردند.
چشمانم و گوش‌هایم تصاویر و صداهای انسان‌های دیگر را درک می‌کنند، اما تنها طبیعت با درونم سخن می‌گفت و شاید این آرامش من به‌خاطر شنیدن و درک زبان طبیعت است. چون نه نیرنگی در آن وجود دارد، نه ترسی برای پنهان‌کردن حقیقت. همه و همه‌ی آن روراستی و خالصی است.
تفاوت میان آنچه تو می‌گویی و من می‌شنوم زمین تا آسمان است. مگر در برخی از موارد بسیار جزئی مانند علوم تجربی و تحصیلی‌ای که هزاران نفر درمورد آن بحث و تبادل نظر کرده و بالأخره با هر اختلاف نظری به نتیجه‌ای معقول‌تر رسیده و تأیید شده و سپس با دقت و تصویر و صوت بیان می‌شود. هدف از آن نیز شناخت موضوعی محدود است برای اشخاصی که هیچ بینش قبلی‌ای درمورد آن ندارند. حال، تو چگونه می‌توانی دیدگاهی جدید را که سرچشمه‌ی آنی برای دیگران تعریف کنی و از آنان بخواهی درک کنند؟
چند روزی گذشت و نزدیک شام شد. بعد از شام بی‌قرار بودم و بی‌حوصله از خانه بیرون زدم. قدم می‌زدم و به مردم خیره می‌شدم. صداهای آنان را می‌شنیدم؛ یکی باانرژی و شادمانی داستان هیجان‌انگیزی را برای دوستش تعریف می‌کرد، دیگری آهسته و شمرده در حال نصیحت‌کردن فرزندش بود، جوانی در حال شنیدن موسیقی رمانتیک بود و حتی لحظه حال‌وهوای اطرافش را درک نمی‌کرد و غرق در لطافت شده بود. توجه می‌کردم و قدم می‌زدم و می‌گذشتم.
خسته شدم. روی صندلی عمومی پارکی نشستم. تکیه داده بودم. دست‌هایم را روی پایم گذاشتم و سعی داشتم خودم را آرام کنم که تنها توجهم به اطرافم باشد. نگاه‌کردن به مردم برایم جالب بود. دوست داشتم تمام‌وقت به آن‌ها توجه کنم و حرکاتشان را زیر نظر بگیرم.
پیرمردی لنگ‌لنگان وسط خیابان راه می‌رفت؛ کوله‌ای چرکین و پاره به دست داشت؛ مرا که دید، به‌سمتم آمد و گفت: «پسرم، من از مال دنیا غنی‌ام. همه‌چیز دارم و ثروتمند هستم.» گفتم: «خب؟»
گفت: «اندکی پول به من بده که بروم در خانه‌ی بزرگی که دارم بخوابم. این لباس‌های کثیف و روی نامرتب از طالع بد من است. تصادف کرده‌ام و تمام پول و گوشی و ساعتم را بردند.»