مجموعه دو جلدی شکیل

کتاب مجموعه دو جلدی شکیل نوشته سرکار خانم نازیتا عطرفروش را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

در سال 1343 در خانواده‌ای خونگرم و صمیمی و مرفه به دنیا آمدم. با وجود خانواده‌ای خوب مشکلات زیادی را در زندگی تجربه کردم که باعث شد در روزمرگی زندگی گرفتار بشوم و دست از رؤیاها و آرزوهای همیشگی‌ام بردارم. کار من فقط رؤیابافی برای دنیایی بهتر و آرمانی بود. مدینه فاضله‌ای که به دست من ساخته می‌شد، ولی هیچ‌وقت به‌دنبال آرزوهام نرفتم، بلکه تبدیل شدم به زنی خانه‌دار در خدمت خانواده و فرزندان. این‌ها رو گفتم تا بدانید من نویسنده نبودم و نیستم. بزرگ‌ترین چالش من در زندگی جهل و خیانت و فقر است. وقتی جهل بر زندگی آدمی حاکم شود، تمام صفات شیطانی پدیدار شده و در جامعه به بدترین شکل ممکن نمود پیدا می‌کند. تاجایی‌که می‌بینیم صحنه‌های حیوان‌آزاری و کودک‌آزاری را با هیجان در دنیای مجازی به نمایش می‌گذارند و عده‌ای با اشتیاق این تصاویر را مشاهده می‌کنند. دلم می‌خواست قدرت مبارزه با این جهالت را داشتم، ولی فقط دچار سرگیجه و سردرد و فشار خون می‌شوم و تنها کاری که می‌کنم، دعاکردن برای رهایی از این مشکلات و خرافات است.
من نیز مانند میلیون‌ها زن دیگر در این دنیا، ولی وقتی بانویی را می‌بینم که برای ساختن دنیایی زیبا تلاش می‌کند که در ایران از این دست بانوان کم نداریم، در دلم تحسین کرده و به زنبودن خود افتخار می‌کنم. زنانی که با وجود همه سختی‌ها و سنگ‌های جلو پایشان در دنیای مردسالار به قله‌های موفقیت می‌رسند و در این راه از هیچ تلاشی فروگذاری نمی‌کنند. نام این بانوان همیشه در دل‌ها و صفحه تاریخ حک خواهد شد و ماندگار است. با این افکار و گردش زمان به سال‌هایی رسیدیم که بیماری کرونا همه‌گیر شد. دنیا تعطیل شد و مردم در خانه‌هایشان گرفتار شدند. من هم همین‌طور، تنها در آپارتمانی رو به یکی از خیابان‌های تهران برای شکستدادن کرونا ورزش می‌کردم، برای جلوگیری از افسردگی موسیقی گوش می‌دادم و برای رهایی از این پاندمی فقط دعا می‌کردم، ولی وقتی حوصله‌ام سر می‌رفت، کنار پنجره رفته و زنان و مردان و کودکانی را می‌دیدم که بدون ترس از این بیماری در سطل‌های زباله دنبال روزی خود و خانواده‌شان بودند. فقر و گدایی‌کردن بزرگ‌ترین درد جامعه است. انسان نیازمند و شکم گرسنه ویروس نمی‌شناسد، اصلاً براش مهم نیست و شاید وجود ویروس را به این نوع زندگی ترجیح بدهد.
در یک روز آدینه از روزهای زیبای بهاری که از تنهایی و قرنطینه به تنگ آمده بودم، تصمیم گرفتم دوری با ماشین در خیابان‌ها بزنم، بدون اینکه پنجره ماشین را باز کنم و حتی داخل ماشین با دو عدد ماسک نشسته بودم که به چهارراهی در یکی از خیابان‌های تهران رسیدم. خیابان به‌شدت خلوت بود؛ زیرا همه در خانه‌هایشان بودند، ولی چند کودک آفتاب‌خورده و کثیف و پابرهنه و بدون ماسک از این‌سو به آن‌سو می‌دویدند و تلاش می‌کردند. به اندک مردمی که سواره و یا پیاده در رفت‌وآمد بودند، گل و دستمال‌کاغذی جیبی بفروشند. همیشه با این کودکان به‌خوبی و نرمی رفتار می‌کنم و هرگز بی‌تفاوت از کنارشان نمی‌گذرم.