ولایت علی بر مومنین و جانشینی او برای سیدالمرسلین

کتاب ولایت علی بر مومنین و جانشینی او برای سیدالمرسلین نوشته جناب آقای محمدعلی پناهی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

روند تشریع ادیان توحیدی، با بعثت حضرت محمد (6) کامل شد و به پایان رسید. کاملاً طبیعی بود که برای نگاهبانی و پاسداری از اکمل ادیان توحیدی، باید تدبیری اندیشه می شد که این دین اکمل و خاتم، از گزند نابودی و تحریف، مصون و دور بماند. تدبیر الهی نیز این شد که پیامبر گرامی اسلام، جانشین خودش را به همه مسلمانان، اعلام نماید. به علت اهمیت ویژه ی این موضوع، خواست باری تعالی این بود که رسول خدا، چندین بار آن هم در مقاطع زمانی مختلف، جانشین الهی خویش را اعلام نماید. آغاز این تکلیف الهی رسول اکرم پس از نزول «آیه إنذار» بود و پایانش در راه بازگشت از حجة الوداع و غدیر خم. اگرچه نبی مکرّم اسلام (6) وظیفه الهی خودش را به خوبی به انجام رسانده بود، بعد از رحلت آن حضرت از دنیا، گروهی از مسلمانان از دو طیف بزرگ مهاجرین و انصار و با حضور تعدادی از صحابه رسول خدا، در سقیفه بنی ساعده گرد هم آمدند و پس از مذاکراتی که با مشاجره و مجادله نیز همراه بود، یکی از اصحاب رسول الله را به عنوان جانشین آن حضرت برای زمامداری حکومت اسلامی و رهبری امت اسلام، برگزیدند. در میان اصحاب برجسته آن حضرت، گروهی از آنان با خودداری از حضور در سقیفه بنی ساعده، در خانه علی ابن ابی طالب(7)، تحصن کردند. این گروه، استدلال کردند که چون رسول الله به صراحت علی ابن ابی طالب را به جانشینی خودش منصوب فرموده بود، زعامت و امامت علی (7) مسلّم و مسجّل است و هیچ نیازی به تشکیل جلسه و تصمیم گیری دراین باره نیست. این رویداد تاریخی، سرآغاز پدیدآمدن دو گروه اعتقادی در میان امت اسلام شد که یکی به شیعه و دیگری به اهل سنّت یا اهل تسنن، شناخته شدند. کسانی که مخالف برداشت و نظر شیعیان علی (7) بوده اند، یا فقط قرآن را باور داشتند و احادیث پیامبر (6) را ساختگی و یا کم ارزش می دانستند و یا اینکه به آن دسته از احادیث پیامبر (6) که خیلی روشن و رسا، ولایت علی (7) را از محبت او جدا دانست، دقت نکرده اند و نتیجتاً، معنای کلمه ولایت را منحصر در «حبّ» و «نصرت» دانسته اند. چنانکه محمد ابن سعد (متوفی در سال 230 ه.ق) که از مورخین برجسته تاریخ اسلام است و کتابش جزو منابع کهن و مرجع تاریخ اسلام تا قرن سوم به شمار می رود، نوشته است: به خدا سوگند اگر مقصود پیامبر از این جمله (من کنت مولاه فعلی مولاه) امامت و حاکمیت علی بود، باید می فرمود: «ایها الناس هذا ولیّکم من بعدی.» که اگر این گونه می فرمود، ما قطعاً استدلال شیعه در امامت علی را می پذیرفتیم. (طبقات الکبیر، محمد ابن سعد ابن منیع الزهری، ج 7، ص 314 و 315، مکتبة الخانجی، قاهره).
علاوه بر این، هرچند پیغمبر اکرم چندین بار به صراحت علی (7) را به عنوان «خلیفه پس از خود» اعلام فرمود، مخالفین جانشینی بلافصل علی (7) برای پیامبر (6)، حتی به این فرمایش های پیامبر نیز توجهی نکرده اند. بدون شک، خواننده محترم کتاب حاضر -همانند نویسنده- می داند که تاکنون کتاب ها و مقالات فراوانی در اثبات ولایت علی علیه السلام، نوشته و منتشر شده اند و شاید اوج این تلاش های علمی را در مجموعه گرانسنگ الغدیر، می توانیم ببینیم. به همین دلیل، شاید نوشتن کتابی تازه درباره موضوع، به نظر، تکرار مکررات و قلم فرسایی باشد، اما لازم است چند نکته را به آگاهی خواننده ارجمند برسانم. اول اینکه در کتابی که پیش روست، این جانب تلاش کردم که هم ولایت و هم جانشینی مولا علی (7) را به گونه ای تشریح کنم که برای خواننده ناآشنا با علوم لغت و تاریخ و کلام، پیچیده و خسته کننده نباشد؛ دوم اینکه برای اهل علم و فحص نیز خواندنی باشد؛ همچنین برای اثبات ولایت و جانشینی مولا علی (7)، فقط از منابع معتبر بزرگان اهل تسنن استفاده کرده ام تا محتوای کتاب، برای همه کسانی که در ولایت علی (7) بر مسلمین و یا خلافت (جانشینی) آن حضرت برای نبی مکرّم (صلوات الله علیه) دچار ابهام و یا تردید هستند (به ویژه برادران و خواهران اهل تسنن) نیز قابل استفاده باشد. البته دراین باره، فقط آن احادیثی از رسول اکرم (6) را آورده ام که برای بیان مطلب کافی هستند و در منابع معتبر اهل تسنن هم ثبت و گزارش شده و صحت آن ها نیز به تأیید حدیث شناسان برجسته و راوی شناسان سرشناس اهل سنّت، رسیده اند.