کتاب ردپای زندگی

کتاب ردپای زندگی نوشته سرکار خانم فوزیه بهرامی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

شادی مثل نسيمی بود كه روحش رو نوازش ميكرد و لذت دنيا رو در تك تك سلولهای بدنش حس ميكرد و با كسانی كه خاطراتش را با او بافته بودن احساس گرمی وجودشو گرفته بود
در قلب عزيزانش جون گرفته بود و ذوق زندگی وجودشو پر كرده بود،
چه روزهايی كه زندگيشو با شوق به تصوير مي كشيد و با تموم وجود لذت ميبرد، تصوير مادرش كه عشق بيدريغشو نثار او كرده بود و در قلب مهربونشو برای او باز كرده بود و تموم وجودشو گرفته بود،مادری كه معجزه زندگيش بود و اونو در دامن پر مهر و محبتش جا داده بود و پدری كه از جون و دل اورو دوست داشت و برای رفاه او از جون و دل مايه ميگذاشت و گوشه قلبش جا داشت و هر روز بيتابانه منتظر او بود تا وجود گرمش رو در آغوش بگيره تا خستگی كار از تنش در بياد و لبخندي به لبش بشينه.
خونه نقليشون كه كم از بهشت نداشت و تك تك آجرهای خونه بوی عشق ميداد، حوض خونه که با بازيگوشی ماهی های رنگ و وارنگش شور و حالی به حياط خونه ميداد، بوی گلهای رازقی كه آدمو مست ميكرد و روح تازه ميداد،
ياد روزايی كه از مدرسه ميومد و بوی مطبوع غذای مادر خونه رو پر كرده بود،
ياد بي بي كه با عشقش سيراب ميشد و هنوز مزه لواشك هايی كه از ده مياورد گوشه لبش جا خشك كرده،
ياد روزی كه برای اولين بار قلبش لرزيد و عاشق شد و خاطراتش رو تو صندوقچه قلبش جا داد و
هر روز با خاطراتش بازی ميكرد،
ولی تقدير براش داستانی نوشت كه حقش نبود  و روزهای رنگين وزيبای زندگيش به سرعت بادهای پاييزی گذشت و در سكوتی عميق فرو رفت. دختری كه ناخواسته بازيچه سرنوشت طوفان زده ای شده بود و بايد تاوانش رو ميداد. دختری كه خورشيد زندگيش رفت و تو تاريكی موند كه نشونه ای از زندگی نبود و تنها چيزی كه برای او مونده بود دلتنگی و دوری از خاطرات شيرين گذشته اش بود.
دختری كه ميرفت تو توهم زندگی كنه و درلحظه، سالها خاطرات بياد موندنی رو در خودش جا بده و حسرت و درد و اميد واخورده اش رو به دل بكشه، دختری كه دوست داشت به دنيای ديگری تعلق داشته باشه و خوشبختی مثل مواد
مذاب درون رگهاش جريان پيدا كنه و سيراب بشه.
آواره دردی شده بود كه در خودش سراغ نداشت و خلا زندگی رو در آغوش گرفته بود و تو تنهاييش گم شده بود. هر چند بزرگترين دشمن آدم تاريكی وجود اوست و درس زندگی رو با تجربه بايد آموخت كه قبل از اون بايد بهای آنرا
پرداخت. بعضی وقتا زندگی آدمو به جايی مي كشونه كه دوست نداره ولی قدرت تو رو از اين به بعد ميبينه. سرنوشت رو هر چقدر سخت باشه بايد پذيرفت و رد پای سختی ها رو پاک كرد و جاش گل اميد كاشت و آرزوهای قشنگ رو در ذهن بارور كرد و شاهد طلوع دوباره نور زندگی بود. بايد با تقدير آشتی كرد، چون آدما با همين زخمها رشد ميكنن و بزرگ ميشن

به قول مولانا
پرنده صبور از همه پرنده ها بهتر پرواز ميكنه
خورشيد زندگی همينجاست،